Simone Derksen (51),
Import-Boekeloër.
Mag Boekelo, haar bewoners en, niet in de laatste plaats,
zichzelf op de hak nemen in deze tweede column.
Maar is ‘vandaag’ trots.

Tijdens een televisie-uitzending op NPO 1 herstelde de geïnterviewde zich. Hij noemde ‘Military Enschede’ om dat direct te corrigeren in ‘Military Boekelo’. En, als lezers onder elkaar, dat is toch echt de juiste benaming! Waar een klein dorp groot in kan zijn. Op de vrijdag, de dag voor de fantastische cross, mocht ik onverwachts mee naar de Ten Cate Hospitality. Deze was ooit voor mij een werkgerelateerde thuiswedstrijd. Zeven jaar werkte ik voor de PR- & Communicatie afdeling van het concern Koninklijke Ten Cate en mocht mede evenementen organiseren. U raadt het al: ook de Military in Boekelo.

Twee broodjes, een Mars en drinken
Rene Mosman was in de jaren negentig voorzitter. Het secretariaat was gevestigd in een houten keetje. De contacten met de sponsoren waren toen ook al optimaal met korte lijnen. Hartelijke en kordate dames regelden alles à la minute (net als de huidige knapperds!). ABN Amro, Grolsch en Ten Cate waren hoofdsponsoren. We werden in de watten gelegd, er werd gevraagd naar onze mening en uitleg gegeven tijdens etentjes Bi’j de Watermölle. En natuurlijk kwamen de begrotingen ter sprake. Op een dag kwamen Rene Mosman en Robert Zandstra op het hoofdkantoor in Almelo. Rene nam afscheid, Robert werd in 2006 de nieuwe voorzitter van de steeds maar groeiende Military. Continu was en is er een balans tussen de inzet van betaalde professionals en de onontbeerlijke inzet van vrijwilligers. Daarom vond ik het ook zo mooi dat dit jaar het aantal van 1.500 vrijwilligers groots vermeld stond op het spandoek bij de entree. Zij die voor twee broodjes, een mars, een stuk fruit en iets te drinken er gewoon staan! U heeft ze gezien. Het percentage Boekeloërs is groot, lijkt mij.

Strodorp en huifkartocht
Even terug naar het zakelijke evenement. Voor onze PR-afdeling was het een feestje om samen te werken met de organisatie. Al was er hier en daar wat tegenslag. De huifkartochten waren nieuw en geliefd. Al lukte het mij op een vrijdagmiddag bijna niet om de genodigde dames in de huifkar te krijgen. De reden: in het, toen nog minimale, strodorp werden er Beaufort outdoorlaarzen, hoeden en shawls verkocht. Koren op de molen van de dames. Letterlijk bepakt en bezakt, tassen vol, reden we uiteindelijk toch nog langs de (andere) hindernissen. De betreffende standhouder heeft mij het hele weekend vriendelijk toegelachen. En, zeker zo belangrijk, ook onze vrouwelijke gasten waren blij.

De Ten Cate Waterbak
Een memorabel moment was de dag dat Rene Mosman belde. Hij zegt zelf eigenwijs te zijn, lastig soms. Ik zal het niet ontkennen. Maar hij belde om aan te geven dat de toenmalige sponsor van de waterbakcombinatie afhaakte. “Of deze hindernis iets voor ons was om te sponsoren”. Kijk, beste mensen (u bent er nog), dat is sympathiek! Hij had ook de raad van bestuur kunnen bellen. En daar zelf kunnen scoren. Nu mochten wij deze boodschap overbrengen. Karakter. Datzelfde jaar pronkten de spandoeken op deze A1-locatie. Misschien hebben we een beetje gesmokkeld en
er net iets meer reclamedoeken en boardings geplaatst dan verwacht. Maar ach, het was midden jaren negentig, het kon toen en het hangt er nog.

Veiligheid paard en ruiter
Dat er een wederzijdse liefde was bleek wel in 1993 toen het evenement niet door kon gaan omdat het terrein te drassig was. Kunt u zich voorstellen hoe dat was voor al die mensen die het evenement hadden voorbereid, de parcoursbouwers, de ruiters? Maar veiligheid van paard en mens ging voor alles. De sponsoren werden gebeld. Alle genodigden werden afgebeld, maar wel werden de sponsorbedragen overgeboekt om de Military in leven te houden. Net zoals een aantal Boekeloërs (de Founders) al deden, door – al dan niet privé – het evenement ooit van een faillissement te redden.

Van zalm naar stamppot
44 jaar Military, ik had ze, leeftijdtechnisch gezien, allemaal mee kunnen maken, maar het is niet gelukt. Een score van twintig jaar is niet slecht. Wat hebben we gefeest in de partytent, die op moment X in een weiland naast het terrein werd geplaatst omdat er toch vechtpartijtjes uitbraken. Boenders in Beckum stak zijn nek uit en verzorgt nog steeds de catering. Al slaat de (ook culinaire hoogstaande) concurrentie toe. Achter het huidige stamppottenbuffet zit een mooi verhaal: begin jaren negentig werden de gasten voorzien van zalm en paling. Voor de gewone burger, zoals ik, een lekkernij, maar voor de zogeheten VIP-genodigden bijna dagelijkse kost. Het serveren van een uitgebreid stamppottenbuffet in de VIP-Hospitality (vreselijk, uitgekauwd woord) was een gok. Het Wapen van Beckum verzorgde drie uitgebreide stamppotten. Geslaagd! Meerdere sponsoren kopieerden het nieuwe stamppottenconcept.

Zandstra
Wat wij nooit kunnen kopiëren is het enthousiasme, de uitstraling en de roeping van Robert Zandstra. De man met hond die dag in dag uit op het terrein te vinden is. Die bij elke zakelijke gelegenheid een mooi toepasselijk verhaal houdt. De voorzitter die in 2011 de BART-Award voor de Military-organisatie in ontvangst nam. De prijs voor een organisatie dat een sterke bijdrage levert voor het toerisme en recreatie van Boekelo en Usselo. Tijdens zijn speech bij de Grolsch gaf Robert aan dat ‘dit een van de mooiste prijzen ooit was’ die de Military ontving. ‘Omdat de Military niet door kan gaan als wij Boekeloërs, en met name natuurlijk de grondeigenaren, niet mee zouden werken’. Robert: dat enthousiasme, daar varen wij wel bij. Die avond heb ik echt een moment gedacht dat de beker, behorende bij die prijs, op jullie nachtkastje naast de echtelijke sponde heeft gestaan. Zover is het vast niet gekomen.

Military Vliegveld Twente?
Boekelo is de Military. De toekomstige N18 brengt andere paardenkrachten. In een interview las ik dat ‘verplaatsing richting Usselo’ een optie zou kunnen zijn. Of het Vliegveld Twente. Pardon? Military Vliegveld Twente? Ik denk dat honderden vrijwilligers eruit vliegen. Dat lijkt wel op een dreigement, na al die mooie woorden. Nee ‘kerel’: het is een schrikreactie. Dank jullie allen, al dan niet betaald, voor een prachtig evenement.