Simone Derksen (51)
Import-Boekeloër.
Over mannen met woeste baarden.
Waar ze misschien zelf toch een zwak voor heeft.

Al die willen te kaap’ren varen
Moeten mannen met baarden zijn
Jan, Pier, Tjoris en Corneel
Die hebben baarden, die hebben baarden
Jan, Pier, Tjoris en Corneel
Die hebben baarden, zij varen mee

Het is mijn valkuil, woeste mannen met donkere stoppelbaarden veroverden mijn hart. Jaren geleden, jarenlang. Het type man dat niet van 09.00 – 17.00 werkte, maar vaak wel tot diep in de nacht. Of dag en nacht. De mannen die niet ‘te sturen waren’, grillig, onvoorstelbaar, avontuurlijk. Mannen die breed georiënteerd waren/ zijn. Waar ik de slappe lach mee had, die een arm om je heen sloegen. Zoals de man die op 26 december 2004 in het vliegtuig naar Sumatra stapte om verslaglegging te doen van de Tsunami. Voor de duvel niet bang. Hij die zoveel jaren later Volkert
van der G. wist op te sporen. De politie zat er niet op te wachten. Of die andere man: de marinier (‘dat blijf je voor het leven’) die de wereld rondreisde en de prachtigste avonturen meemaakte. Die koos voor een baan in de woestijn, op olieplatforms werkte – in een mannenwereld- en weinig heeft met ‘vrouwengezeur’. Bij hem voel je je veilig. Die man die mij en mijn zoon meenam naar een moskee in Egypte, midden in de stad, omringd door muren. Waar verwarring was om die Nederlandse binnen te laten. Maar door zijn houding, autoriteit en lengte (toch wel) mochten we
binnenkomen. Het bleek een dorp op zich te zijn. De moskee met een hoofdingang voor de heren, een zij-ingang voor de vrouwen (‘geen discussie alstublieft’) en een plek waar de kinderen voetbalden, renden, bij hun moeder op schoot zaten. Waar thee werd gedronken, bulderend gelach klonk. Het ontspannen was. Deze mannen hadden stoppelbaarden. Allemaal. Nonchalant, maar toch perfect getrimd. Misschien zijn ze niet aan te raden, en ‘huwelijksmateriaal’ zijn ze sowieso niet. Maar man, man. Je maakt wat mee.

Hype
Tegenwoordig zijn baarden in. Iedereen draagt ze. Blonde baarden, rossig, zwart. Van stoppelbaard tot nog net geen Sinterklaas baard. Barbiers varen er wel bij. Ik weet het niet. Het lijkt een hype. Een baard hoort bij een bepaald karakter, denk ik. Het is zoals het breken van je pink en gips dragen: ineens zie je overal mensen met gips (ik praat uit ervaring). Ondanks dat ik zelf niet bebaard -hooguit bejaard- ben, zie ik de baarden dragers overal, bij studenten tot aan de vijftigplussers. Behalve, we zijn bij de clou, relatief weinig in Boekelo. Daar frisse ‘koppen’, nuchtere blikken en handen uit de mouwen. Coop Jaap met baard? Ik zie het niet. Jos als barbier, met whiskyflessen op stoere houten tafels en een ‘no-go-area’ voor vrouwen? Het kan nog, maar het zou mij verbazen. Ik vermoed (een vermoeden, ik heb hem nooit van dichtbij mogen bewonderen, en dat zal ook niet gebeuren) dat Ben, in het dagelijks leven pleiter voor het recht, een uitzondering zou kunnen zijn. Van zaterdag tot en met maandagochtend zou hij het scheermes kunnen laten staan.

Blozende wangen in ons dorp
De traditionele Boekeloër volgt minder trends, hij wijkt misschien niet snel van het rechte pad af. Op een Boekeloër kun je vertrouwen en bouwen. En als ze meegaan met de hype, dan komt er het moment dat ze zich gaan scheren. Een verrassend mooi moment! We zien de blozende wangen weer! Overigens: mocht u -wat mijn persoonlijke ervaringen betreft- denken dat u zichzelf of iemand uit de omgeving herkent in dit verhaal, dan heeft u het mis. Het zijn niet-Twentenaren. En ook voor mij geldt: je kunt het meisje (vrouw) wel uit het dorp halen, maar het dorp nooit (helemaal) uit het meisje.

Tip: googelt u de tekst van het kinderliedje even! Wikipedia. Verrassend leuk.